عثمان عباسی، کنشگر اجتماعی با انتقاد از فضای رسانه ای شهرستان سردشت که به زعم او، بیشتر به کانون تبلیغاتی تبدیل شده اند، خواستار تجدید نظر در رویکرد و عملکرد آنها شده و می پرسد رسانه های این شهرستان به عنوان نماینده افکار عمومی در نظارت بر عملکرد مسئولان و نهادها، تا چه اندازه به رسالت رسانه ای خود در این زمینه عمل کرده اند؟!

نگاهی گذرا به روند برگزاری تعددجلسات، بازدید و دیدار مسئولان در حوزه های مختلف در وهله اول میزان حجم زیاد فعالیت ها و تحرک های اداری را نشان می دهد. آنچه مایه تأمل است آیا به میزان افزایش تعداد جلسات، دیدار و بازدیدها، حجم دستاوردها، تأثیرگذاری و نتایج ثمره بخش هم افزایش پیدا کرده است یانه؟

گذشته از ارزیابی های روتین اداری، باید از رسانه ها به عنوان منعکس کننده صدای مردم و نماینده افکار عمومی در نظارت بر عملکرد مسئولان و نهادها، سؤال نمود تا چه اندازه به رسالت رسانه ای خود در این زمینه عمل نموده اند؟

آیا نقش و رسالت یک مدعی فعالیت رسانه ای صرفاً انعکاس اخبار دست دوم فعالیت های مسئولان و دستگاههاست یا اینکه باید در قالب مصاحبه و گفتگو، گزارش، تحلیل و یادداشت، نقد و… پیگیر نتایج این جلسات و وعده های مسئولان بودن هم جزو وظایف این رسانه هاست؟

اگر بخواهیم کمی عینی تر و مصداقی سخن بگوییم، برای نمونه در شهرستان سردشت در ماه‌های اخیر حجم جلسات مسئولان و دیدار و بازدیدها و انعکاس اخبار روز مره و روتین به ویژه در فضای شبکه های اجتماعی غوغا می کند.

آنچه در این میان مایه تأمل و تأسف است غیبت معنادار تهیه گزارش های تحلیلی- تحقیقی از میزان تحقق این همه مصوبه و وعده های بر زمین مانده توسط به اصطلاح کانال های خبری و رسانه ای است.

تردیدی نیست بررسی موضوعات مختلف نیازمند تشکیل جلسات متعدد بررسی، تصمیم گیری و اجراست. آنچه مورد نظر است؛ بحث بر سر پیگیری نتیجه بخشی این روند تصمیم گیری هاست.

پر واضح است اگر شخص یا به اصطلاح کانال رسانه ای؛ جسارت، دغدغه مندی طرح چالش های جدی جامعه، تلاش جهت ترویج و نهادینه نمودن فرهنگ مطالبه گری، صلابت تخصص حرفه ای کار کردن و رعایت اصول اخلاق رسانه ای را نداشته باشد، خیلی ساده عنوان کار رسانه ای را یدک نکشد و به نام خبرنگار، روزنامه نگار، فعال رسانه و… در جلسات و دیدارها حضور پیدا نکنند و حتی مسئولان و مردم هم می توانند آن ها را به خاطر عدم صلاحیت حرفه ای بایکوت جدی نمایند.

هرچند بعضی از مسئولان هم از خدا خواسته چندان رغبتی به خلاصی از این فضای بی رمق رسانه ای ندارند. در واقع تمایلی به رونق فضای مطالبه گری اجتماعی نشان نمی دهند.

سکان‌داران بسترهای مجازی باید بدانند کسی آن ها را مجبور به کار رسانه ای نکرده است. این اشخاص خود انتخابی وارد این حوزه شده اند. بی شک وقتی شخصی وارد عرصه کاری داوطلبانه می شود؛ باید شاخص ها و رسالت های استاندارد این حوزه را هم رعایت نماید و حاضر به پرداخت هزینه های ناشی از پیامدهای حوزه فعالیت خود هم باشد.

انتظار این است فعالان خود انتخابی این عرصه یا در رویکرد و عملکردشان تجدید نظر نمایند یا اینکه اگر در تقبل مسئولیت اجتماعی این حوزه ناتوان هستند، علناً بستر فعالیت شان را به کانون تبلیغاتی برای برنامه های شخصی مورد نظرشان تغییر عنوان دهند.

هرچند متأسفانه بیشتر این کانال ها عملاً به یک رسانه زرد تبدیل شده اند و کارایی چندانی در تعیین مسیر و جهت دهی مقدّرات و رخ دادهای این شهرستان ندارند.